AZAD QARADƏRƏLİ FİKİR BÖLÜŞMƏK CİNAYƏTLƏRİN ƏN YÜNGÜLÜ KİMİ
AZAD QARADƏRƏLİ
FİKİR BÖLÜŞMƏK CİNAYƏTLƏRİN ƏN YÜNGÜLÜ KİMİ
(Nicatla
Nəcəfin “Fikir cinayəti” (1-2-ci hissə) kitabları üzərinə)
Ağlın səsi gur deyil, ancaq
inadkardır və eşidilməyənəcən də susmaz
Ziqmund Freyd
İlk
insanın ilk kəlməsi, yəqin ki, monoloq idi. Tanrıya, anaya, sevgiliyə öykü şəklində
söyləyiş.
Zaman
keçdikcə insan dialoqa ehtiyac duydu. Bu artıq fikir bölüşmək idi. İnsan
sevgilisi ilə, dostu ilə danışığa girəndə anladı ki, bu halda o daha güclü olur
və o zamandan insan oğlu dialoqu ən böyük fikir birliyi hesab edir. Səs vəhşi insanın
ovunu asanlaşdırmışdısa, söz onu vəhşi kökündən ayırdı. Qarşı tərəfin fikrini
bilmək isə insanı ictimailəşdirdi.
***
İki
böyük insanın bir-birinə ay və günəş kimi bağlı olduğuna dair insanlıq tarixində
çox faktlar var. (Təbii, burada əks cinsdən olan sevgililər nəzərdə tutulmur.)
Zira Şəms Təbrizi ilə Mövlana Cəlaləddin Ruminin ilahi bağlılığı əlahiddə bir
olay. Olay sözünü gəlişigözəl söz kimi işlətmədim: həqiqətən, bu iki mütəfəkkirin,
bu iki şeyxin, bu iki mürşidin bir-birinə olan bağlılığı zamanında olaya səbəb
olmuş, Mövlana tərəfdarları Şəmsi qısqanmış, hətta işə Mövlananın oğlu belə
müdaxilə etmişdir...
Niyə,
əcaba?
Cavabı
elm adamı M.Tərbiyat verir:” Şəmsəddin Təbrizi ruh qədər incə idi. O, dinin və
həqiqətin günəşi idi.”
Həm
fiziki cəhətdən, həm mənəvi cəhətdən gözəl və kamil olan Şəms, adı kimi nur
saçar, bədxahların gözlərini qamaşdırardı.
Və
Şəmslə Mövlananın görüşünü müasirləri iki dənizin qovuşması kimi dəyərləndirirlər...
Dənizlər
qovuşanda kiçik çaylar dözməz, dənizlərin ağuşunda yox olarlar. Və o kiçiklər Şəmsə
qarşı üsyana qalxdılar, hətta bu dostluğa çamur atmaqdan belə çəkinmədilər – bu
böyük dostluğu iki kişinin hansısa fiziki bağlılığı səviyyəsinə belə endirməyə
cürət etdilər...
Böyük
Şəms bu kimi alçaqlıqlara dözmədi, qeyb oldu...
Bununla
kifayətlənməyən o “kiçiklər” Şəmsi qətlə yetirdilər. Bilmədilər ki, əslində
Mövlananın da ruhunu öldürdülər...
Şəmsdən
sonra Mövlana belə demiş:”Tənhalığın ən pisi səni anlamayanların arasında
qalmaqdır.”
Tarix
isə iki böyük mütəfəkkirin fikirlərini öz qoynunda əbədi saxladı...
***
Baharlı
elinin sərkərdəsi, gözəl şair Bayram Xan Baharlı Ağqyunlu-Qaraqoyunlu
savaşından sonra öz soyundan olan Baharlı ellərinin müşayəti ilə Hindistanda getmiş, Böyük Moğol hökmdarı Baburun oğlu, imperator Humayunla dost olmuş və
bu dostluq hər iki ictimai xadimə və söz adamına gözəl əməllər sahibi olmağa
yardım etmiş, həm də gözəl qəzəllər yazdırmış, hətta Humayun çox vaxt məsləhətçisi
və dostu Bayram xanla hesablaşmalı olmuşdur. Bu iki şəxsin dostluğunu da tarix yaddaşında əbədi saxlamışdır:
Ey
bixəbərim, xah inan, xah inanma,
Göydü*
ciyərim, xah inan, xah inanma –
-deyən Bayram xan, nə yazıq ki, bu dostluğun
qurbanı olmuşdur – Humayunun oğlu Əkbər şah taxta çıxan kimi atasının əziz
dostunu gözdən salmış, böyük şairi aşağılamışdır ki, nəticədə görkəmli sərkərdə
və böyük şair bu qərəz nəticəsində qətlə yetirilmişdir.
Amma
tarix Humayun şahla Bayram xanın dostluğunu, bu dostluqdan qidalanan gözəl sənət
əsərlərini unudulmağa qoymamışdır.
***
Tarixin
yaddaşına iki mütəfəkkirin – Marksla Engelsin də dostluğuna aid maraqlı faktlar
var. Böyük əsərlərin müydana gəlməsinə vəsilə olan bu dostluq, həm də onların çətin
zamanda bir-birini xilas etmək üçün ən ağır imtahandan belə üzüağ çıxmalarına gətirib
çıxartmışdır...
***
Əlbəttə,
bu gün elə bir zamandır ki, adamların bir fikir, yaxud ideya ətrafında birləşməsi
(siyasi və yaxud biznes maraqları xaric) və dialoqla nəyəsə nail olması real
görünmür. İllah da ağıllı telefonların icadı insanları bir-birindən
uzaqlaşdırmağa, insani hənirin, insani nəfəsin, insani mərhəmliyin azalmasına səbəb olmuşdur.
Lakin...
Varmış.
Gənc dostlarım Nicatla Nəcəfin üz-üzə əyləşib fikir yorumlamaları, əks fikrə
qarşı dözümlü həmlə yapıb yeni düşüncə mexanizmi əsasında bir kitab yaratmaları
(zənnimcə, kitabın adı – “Fikir cinayəti”, əslində onların biclik işlətmələri
kimi qəbul edilə bilər, yəni ancaq bu cür çağıran adla onlar öz bilgilərini
bilikdən uzaq düşmüş kütləyə təlqin edə bilərdilər) günümüzün ən maraqlı ədəbi
və mədəni hadisələrindəndir.
Kitabın
birinci cildini oxuyan kəs deyə bilər ki, hə, nə olsun, bunları mən də bilirəm.
(Hərçənd bunu deyəcək yaşıdlarının o qədər çox olacaqlarına inanmıram, çünki
indi ancaq kriminal, düşük xəbərçilik, şou ilə maraqlanan çoxluq çətin ki, Nəcəflə
Nicatın mükalimələrinə mız qoya bilsin.) Amma kitabda elə ifadələr var ki,
oxucunu ardınca çəkib apara bilir: “Coğrafiya da bir taledir.” Ağıllı oxucu
mütləq bu cümlənin dalınca düşəcək.
Yaxud
başqa bir misal:”Maraqlıdır. İnsanlar böyük ev, böyük maşın istəyirlər, amma
böyük həcmli əsər görəndə...”
Yaxud
Nəcəfin belə bir sualı var:”Kölgədə insanın üzü görünmür. Sən necə düşünürsən,
kölgə bizim ruhumuzun əksi ola bilərmi?”
Nicatın
cavabı:”İnsan ruhdan və bədəndən ibarətdir, bədən formadır, ruh məzmun. Hansı
hansının kölgəsidir?”
Bu
iki gəncin oxuduqları kitablar,
baxdıqları filmlər, qarşılaşdıqları zamanın hadisələri və daha nələr, nələr axtarışlarının mənbəyinə çevrilir.
Kitabda
bir yarımçıq fikrə də rast gəldim:”Mən eqoma qalib gələ bilməmişəm...”
Bəs
siz necə, eqonuza qalib gələ bilmisinizmi?
Ruhunuzun
səsini eşitmək istəyirsinizmi?
Kimliyinizi
tanımaq istəyirsinizmi?
Onda
Nicatla Nəcəfin “Fikir cinayəti” kitablarının I və II cildlərini tapın, oxuyun.
Bir
özünüzü sınayın: bəlkə sizin də dialoqa ehtiyacınız var?
***
Təbiət
iki ildir ki, biz insanları böyük bir imtahanla sınayır. Var-dövlət hərisliyi,
silah-sursat eşqi, təbiətə qalib gəlmək zehniyyəti Yaradanın ən böyük kəşfi
olan ən ali məxluqun – İnsanın korona virus deyilən gözlə görünməyəcək qədər kiçik
bir təbiət varlığı qarşısında aciz qaldığını sübut etdi. Bir naturalist kimi həmişə
vurğulamışam: bəşəriyyəti heç bir qüvvə məhv edə bilməz – özündın savayı.
Bundan qaçmağın yeganə yolu kitaba qayıtmaq, elmə, mərifətə dönmək, insanın özü
ilə dialoqa varmaq əzmidir. Böyük Cavid Əfəndi necə demiş:
Qüvvət
üstündə varsa əqli-səlim
Sana həp
kainat olur təslim!
Elə
Nəcəflə Nicat da bunu deyir.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Göy – bu sözün bir çox mənaları vardır.
Ən qədim mənalarından biri, od, yanğı anlamına gəlir. Göy adam (simic), göyəv
(kürəkən) kimi kəlmələr də burdan törəmişdir. Şair burada “Göydü ciyərim” deməsi
“yandı ciyərim” anlamına gəlir.
Yorumlar
Yorum Gönder