AZAD QARADƏRƏLİ MEYİT NAMAZI HEKAYƏ
AZAD QARADƏRƏLİ
MEYİT NAMAZI
hekayə
“Yadındamı, Ramiz, dedim ki, biz bu dünyaya
müvəqqəti gəlmişik... Yalvardım, düşdüm ayağına, dedim, amanın bir günüdü, gəl, daşı tök ətəyinnən, belə namərdlik eləmə... Bəs
sən nə dedin?.. Dayan, salavat çevirirlər,
qoy mən də salavat çevirim. Sonra...”
Hamı kimi o da sağ əlini üzünə aparıb “Allahın, məsəlli əla
Məhəmməd və ali Məhəmmədin gül camalına salavat” dedi və yenə qayıtdı öz aləmunə.
“Hə, Ramiz, sən
ayağında par-par parıldayan təptəzə ayaqqabına heyfin gəlmədən təpiklə ağzımın üstündən vurdun, dişlərim
doldu qarnıma, qan bürüdü ağzımı... Dedim cəhənnəmə ki! Yenə süründüm sənin
ayaqlarına tərəf. Dedim bir də vurasan, iki də vurasan, bəlkə hirsin soyuya,
bizim ailədən əl çəkəsən...
Ay Ramiz, axı mənim günahımmıydı ki, arvadım gözəldi? Axı namusu atıblar itə, it də
yeməyib? Amma sən yedin... Ramiz...
Bacım sənin xaraba idarəndə süpürgəçi işləyirdi. Hər axşam məhkəmə işçiləri
içi sən qarışıq evə gedəndə bacım məhkəmənin otaqlarını silib-süpürər, sonra da
açarı özüylə bizə - yaşadığı qardaşı evinə gətirərdi. Səhərlər də sizin işçilərdən
kimsə gəlib açarı bizdən alıb aparardı... Dayan, yenə salavat çevirirlər...”
Bu dəfə gecikdi, salavatı başdan verə bilmədi, sadəcə
axırına qoşula bildi: “...salavat!”
“...Hə, mən də xırda alverlə başımı girələyir, bir parça
çörəyimi qazanırdım. Ordubaddan meyvə qurusu alıb aparıb İmişlidə satırdım,
ordan da yun alıb gətirib burda – yeddi para kənddə xırıd eliyib gəlirdim xarabama. Xaraba ona
görə deyirəm ki, biləsən: sənin sayəndə mənim
ordakı evim xaraba qaldı... allah böyükdü, Ramiz... Qəhər boğur, yanımda
namaza duran da gözün zilləyib üzümə zalım oğlu...
...Nəysə, qəhərimi uddum içəri, bu, zəhər kimi acı olur, indi də boğazımı
göynədir. (Sən belə şeyləri hardan biləsən?)
Mən axı danışmıram ki. Eləcə bu fikirləri namaza dura-dura ürəyimdən keçirirəm.
Bəs bu yanımdakı niyə təəccüblə mənə baxır? Bəlkə ürəyimi oxuyub bu it oğlu?!.
Cəhənnəmə ki! İslanmışın sudan nə pəhrizi...
Ramiz, niyə o cür hərəkət elədin? Biz görmüşük ki,
birinin bir qadından xoşu gələndə ərindən gizlincə nəsə eləyər, məsələn, məktub
göndərər, zəng eləyər... amma sən razılaş ki, kopayoğluluq elədin... Hə, bir
gün sən təsadüfən özün maşınınla bizə gəlirsən açarı almağa və tərslikdən bizim
arvad açarı gətirib sənə verir – bacım özü açarı gələnlərə çatdırardı eygili
günlərdə... Heç qoymadın bir gün keçə. Səhəri
məni çağırtdırdın məhkəməyə. Ki bəs, ay Saleh, istəyirəm səninlə ailəvi dost
olam. Mən də dedim, ay sudya, mən bir kasıb adam, sən rayonnan bir hörmətə,
ad-sana malik şəxs... Biz nətəhr dost
ola billik? Sən qızıl-qırmızı qayıtdın üzümə ki, əyə, dünən səhər sənin
arvadını görmüşəm, olmuşam dəli-divanə. Çox demirəm, arvadını həftədə bir dəfə
verəcəksən mənə... Mən də səni eləyəcəyəm var-dövlət sahibi: pulun pul, hörmətin
hörmət, maşının, qarajın, evin, eşiyin... Məhkəmədə də sənə yaxşı bir iş verdirəcəyəm...
Boğazıma yığılan tay qəhər-zad deyildi, nəydisə ondan qan qoxusu gəlirdi.
Dik qalxdım, sənin sifətinə lompaynan qanlı tüpürcək tüpürdüm və bağırdım:
-Bəs namus?!
...Ağzıma, dalıma, böyrəyimin üstünə neçə təpik vurdun,
bilmirəm. Sonra iki idmançı görkəmli adam gəldi. Onlar məni gah təpiklədilər,
gah boğdular, gah da xayalarımı əlləri ilə sıxıb axtalanan cöngə
kimi böyürtdülər...
Həmin gün mən həbs olundum. Guya üç il qabaq kəndimizin
aşağı başında öldürülən Hüsü adlı gəncin qardaşı şikayət edib ki,
qardaşını mən öldürmüşəm...
Ramiz, sən üç ay məni içəridə saxlatdırdın, o üç ayda mənə
elə zülmlər elədin ki, allah da onu götürməzdi, amma götürdü. Sən axırda mənim
qaynımı, baldızımı, hətta öz dayım oğlunu qorxudaraq üzümə dirədin ki, mən İmişlidən yun gətirəndə cavanlara narkotik də satırmışam. Bunu bilirsən
kimə dedirtdiniz? Doğmaca dayım oğluna! O yazıq üzümə saxta ifadə söyləyən
axşam xəcalətindən başını soxmağa yer axtarır və əlacsız qalıb özünü asır... Sən
ilk qanı belə tökdün, Ramiz...
Sonra arvadımı da şərləyib tutdurdun. Guya
dayıoğlumu məhkəmədən sonra söyüb-təhqir
edib, layan-latayır deyib. O da dözməyib,
özünü asıb. Sən onu ölümə təhrik etmə maddəsi ilə həbs etdirdin(!)...
Dayan görüm, yenə salavat çevirirlər...
-Allahın, məsəlli, əla Məhəmməd və ali Məhəmməd...
Mən heç bu
salavatı da düz-əməlli bilmirəm ki... Elə uşaqlıqdan necə eşitmişəm, yadımda da
heylə qalıb... Türmədə də hərə bir cür salavat çevirirdi.
Mənə on dörd il iş verdirdin! Məhkəmədə həyat yoldaşımın
tükürpədici naləsi hələ də qulaqlarımdadır:
-Ay camaat, bilin və agah olun, Ramiz
sudyanın badına gedir mənim ərim! Bu alçaq mənə namussuz təklif etmişdi, ərim də
bu şərəfsizin üzünə lombasıyla tüpürmüşdü! Ona görə bizim ailəmizi dağıdır bu
alçaq!
Arvadımı sürüyə-sürüyə zaldan çıxartdılar.... Dayan görüm
molla nə deyir? Ötürərəm birdən?”
Molla iki əlini də
üzünə tərəf aparıb uca səslə deyir:
-Əssəlat, əssəlat, əssəlat! Həyyü əla xeyrül əməl. Meyit
namazı qılırıq, vacib qürbətən illəllah!..
“Hələ oracan var... Eşitdin, Ramiz? “Həyyü əla, xerül əməl.”
Yəni xeyir əmələ qol qoy deyir allahın kitabı. Mən onu türmədə oxudum, Quranı deyirəm. Sən isə kabinetində
başının üstündə ən hündür yerə
qoymuşdun. Məni təpikləyəndə əlimi
başının üstündəki Qurana uzatdım, səni o kitaba and verdim... Sən onu ora yaraşıq üçün qoyubmuşsan, çünki ona
inansaydın, məni şərə salmaqdan çəkinərdin. Gör Quranın “Əli-İmran” surəsində nə
deyir: ”Hər kəsin qabağına çıxar elədiyi
pislik – pis əməldən nə qədər uzaq düşmək istəsə də...” Hə, Ramiz, bax, mənə üç
ay işgəncə verdirdin. On barmağımın onunun da dırnaqlarını çıxartdılar. Dişlərimi
vurub tökdülər... Böyrəyimin üstünə o qədər vurdular ki, indi böyrək xəstəsi
olmuşam... Hər həftə dializə otururam. Qabırğamın ikisi sınıb... Bunlar cəhənnəmə!
Ramiz, sən mənim həyatımdan on il oğrladın! Mən on il türmədə yatdım. Həyat yoldaşım da iki il yatandan sonr
aministiyaya düşdü. Övladlarım təhsil ala bilmədilər... Qonum-qonşumuz bizi görəndə qaçıb gizlənirlər: sən onları da bizlə düşmən
eləmisən, Ramiz... Yadındadı, sən məni ilk dəfə kabinetinə çağıranda dedim ki,
Ramiz müəllim, biz bu dünyaya müvəqqəti gəlmişik, bir gün yıxılb öləcəyik, gəlin
mənim ailəmə pislik eləməyin... Sən onda mənə
yadına düşür nə dedin? Ağzımın üstündən ikinci təpiyi vurub
bağırdın:
-Ay bədbəxt, bizlər
heç vaxt ölməyəcəyik! Biz bu dünyada əbədiyik! Səni soxduracam qoduqluğa, on
beş il verdirəcəm, türmədə vərəmləyəcəksən...
O gözəllər gözəli, nəydi adı? Hə, Humay xanımın da əlacı kəsiləcək, özü gələcək ayağıma... Gəlib girəcək qoynuma... Hələ
bir sən o qapını aç. Bir ora bax!
Məni zorla itələyib kabinetindən harasa
açılan qapıya tərəf apardın, təpiyinlə
qapını açdın və bağırdın ki, bax ora... Baxdım. Burda bahalı divan, kreslo, bədənnüma
güzgülü şifoner, içi növbənöv içkilərlə dolu bar... vardı. Qurulu bir ev
kimiydi bura. Hələ bir az aralıda qapısı açıq
hamam görünürdü... Başa düşdüm ki, bura
kef otağıdır. Mənə buranı elə-belə göstərmirdin ki...
...Mənə 14 il verdirdin. Düz on il yatdım. Dördünü də
aministiyaya saldılar. Həyat yoldaşım sənin əlindən uşaqlarımı da götürüb
Bakıya qaçmışdı. Ayda bir dəfə gəlib məni görürdülər Kürdəxanıda...*
...Çıxandan sonra bir işlənmiş maşın alıb taksiçilik eləyirdim. Bir gün səni şəhərdə ayaqla gəzən
gördüm. Bir istədim maşını sürüb üstündən keçim. Amma mən daha ora qayıtmaqdan
qorxurdum. Orda on ildə çəkdiyimi çəkmişdim.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Kürdəxanı – Bakı ətrafında qəsəbə,
burada həbsxana yerləşir.
Öyrəndim ki, işdən çıxarılmısan. Amma
nə olsun? Şəhərin ən yaraşıqlı yerində -
Badamdarda gör necə gözəl villa tikdirmisən? Neçə maşının, bağın, torpaq sahələrin var,
eşitdiyimə görə. Gözlərimlə gördüm:
Bakının küçələrində rahatca gəzirsən!
Ağappaq köynək, narıncı
qalstuk, qəhvəyi kostyum sənə necə də yaraşırdı! Qıraqdan baxanlar səni – ağ sifətli, hündür
boylu, gen çiyinli, geniş alınlı bu
adamı dünyanın, bəlkə də ən saf, təmiz adamı hesab edirlər. Heç kim bilməsə də, sən və mən bilirik ki, bu belə deyil! Sən
dünyanın ən şərəfsiz, ən namussuz, ən biqiryət adamısan!..
Yoxxxx! Mənim qisasım alınmalıdır! Ona
görə yuxarı təşkilatların hamısına ərizəylə
müraciət etdim ki, işə yenidən baxsınlar, mənim həyatımı məhv etmiş cinayətkarı
– səni həbs etsinlər. Çifayidə! Heç ərizələrimə baxan da olmadı!.. Özümü ələ
ala bilmədim. Gedib Koroğlu metrosundakı körpünün üstündə gecələr
gendən işıqları görünən ən hündür yerə çıxdım. Oradan bağıra-bağıra dedim ki, özümü atacam! Şərt də qoydum: məni bir deputat qəbul
eləsin, şikayətim var... Gündə səsi bir yerdən gələn o qadın deputatı göndərmişdilər.
Səsgücləndirici ilə dedi ki, and olsun allaha, hara istəsən səni aparacam,
şikayətini təmin etdirəcəm... Doğrudan da, məni sonacan dinləyib ərizəmi aldı və
dedi ki, iki günəcən sənə cavab veriləcək.
Hə, Ramiz, bu səhər
yuxudan duranda kiçik oğlum internetə baxıb dedi ki, ata, səni həbs etdirən kişi səhərə yaxın ölüb. Sonra ünvanı da oxudu. Yəni buranı,
Badamdardakı villanı nişan verdi... İndi gəldim, Ramiz, sənə deyəm ki...”
Molla üzünü meyit namazına duranlara tutub dedi:
-Əziz qohumlar, dostlar, qonşular! Ölüm haqdır.
Hamımız bu yolu keçəcəyik. Ola bilər ki,
bu mərhumun sizlərə borcu olsun, yetirib verə bilməsin. Ola bilər ki,
hansınızasa söz vermişdi, yerinə yetirə bilməmişdi... Ola bilər ki...
Molla çox şey saydı və axırda dedi:
-Ona görə də bu mərhuma
öz haqqınızı həlal edin!
Hamı bir ağzdan dedi:
-Halal xoşu olsun!
“Hə, Ramiz! Dəmi gəlib, mən bunu dövlət qarşısında edə
bilmədim, allah və insanlar qarşısında etməliyəm. Ona görə də üzümü mollaya
tutub bağırıram:
-Molla, mən bu adama haqqımı halal eləmirəm!..
Araya bir ölü sükutu çökdü, sonra qarışıqlıq düşdü, Ramiz, bir mağlətə qopdu, hələ beləsi heç
zaman olmamışdı. Adamlar bir-birinin qulağına nəsə deyir, pıçıldaşırdılar.
Molla da ayaq üstə quruyub qalmışdı. Mən adamların qəribə baxışları altda hüzür
yerini – meyit namazı mərasimini tərk
etdim. Və bu sözü də ürəyimdə sənə deməliyəm: bu işıqlı dünyada yediyin,
geydiyin heç halal xoşun olmasın, ay Ramiz!”
11.08.2014
Yorumlar
Yorum Gönder